Στη σύγχρονη Ελλάδα δυστυχώς η σκέψη έχει
πάψει να είναι λογική. Όντας στο κέντρο του νεωτερικού κόσμου δεν παρέχει
κανένα πρότυπό νεωτερικού έθνους. Δανειζόμενη το ερώτημα του Κ. Αξελού:
«Στους κόλπους του νεωτερικού κόσμου που
κυριαρχείται από τις μεγάλες δυνάμεις, με ποιο τρόπο θα εδραιώσει η Ελλάδα την
αρμονία ανάμεσα στη δύναμη και την αδυναμία της?»
Ερώτημα που δύσκολά μπορεί να απαντηθεί, ιδίως
σε αυτή την περίοδο κρίσης που διανύουμε. Το άνοιγμα στο επερχόμενο πολλοί το
οραματίζονται λίγοι όμως τολμούν να κάνουν το βήμα.
Οι νέοι έχουν εγκλωβιστεί σε μια ολέθρια
κατάσταση κινούνται μέσα σε έναν ατέρμονο κύκλο δημιουργίας και
καταστροφής/αυτοκαταστροφής. Εγκλωβισμένοι ανασφαλείς και τρομοκρατημένοι για
το αβέβαιο πλέον μέλλον τους προσφέρονται για οποιαδήποτε εργασία μπορεί να
βρεθεί παραβλέποντας τα όνειρα τους, αν υπάρχουν πια, προσπαθώντας να κερδίσουν
την αξιοπρέπεια τους.
«Αν πάτε στο πανηγύρι της Ornans, θα παρατηρήσετε ότι τα ωραιότερα πρόβατα
είναι σημαδεμένα στη ράχη με κόκκινη κιμωλία. Οι απλοϊκοί και καλοπροαίρετοι
άνθρωποι που αγνοούν τους νόμους της καλλιέργειας του εδάφους και των τεχνών
φαντάζονται, μέσα στη βουκολική τους αφέλεια, ότι πρόκειται για τιμή που
αποδίδεται στην ομορφιά τους, ενώ ο χασάπης τα αγόρασε για να τα σφάξει».
Όταν οι εικαστικές τέχνες και η ποίηση
συναντιούνται δεν μπορεί παρά να ενεργοποιηθεί μια άλλη ισχυρότερη και βαθύτερη
κατάσταση που στοχεύει να κινητοποιήσει τον νου και να αρχίσει να θέτει τα δικά
του πρωτότυπα ερωτήματά που ο ίδιος θα κλιθεί να απαντήσει.
«Η τέχνη είναι ύψιστά δημιουργική, παραγωγική,
επειδή μας κάνει να λέμε, να βλέπουμε και να ακούμε αυτό που χωρίς την τέχνη
δεν θα λέγονταν, δεν θα είχε πρόσωπο δεν θα ακούγονταν. Ως προ το όνειρο της
ταύτισης τέχνης και ζωής όσο ελκυστικό κι αν είναι, δεν μπορεί παρά να
συνθλιβεί αναπόφευκτα από την αδήριτη πρόζα του κόσμου».
Κ. Αξελός[2]
Οι θεατές θα κλιθούν να εισέλθουν στο Καταφύγιο
Διαχείρησης Άξιων και να αντιμετωπίσουν μόνοι τους την αλήθεια που θα
ξετυλιχθεί μπροστά τους εκείνη ακριβώς την στιγμή.
Η διάσταση σε μήκος του Barcode
“Άξιον Εστί” είναι 15 μέτρα. Η επιλογή της τοποθέτησης για το παρόν έργο/εγκατάσταση
είναι στις τρείς διαστάσεις έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πλέγμα. Ουσιαστικά το
έργο θα τοποθετηθεί σε ένα “κουτί”, το οποίο μπορεί να είναι και δωμάτιο που θα
παραπέμπει σε καταφύγιο και θα διανύει μια πορεία που θα καταλήγει στο γκισέ
της Τράπεζας της Ελλάδος.
«H αποξένωση και η υποταγή του θεατή στο προβλεπτό αντικείμενο (προϊόν
μιας δράσης χωρίς σκέψη) λειτουργεί ως εξής: όσο περισσότερο προβλέπει, τόσο
λιγότερο βιώνει. Όσο αμεσότερα αναγνωρίζει τις ανάγκες του μέσα από τις εικόνες
που προτείνει το σύστημα, τόσο λιγότερο καταλαβαίνει την ύπαρξη και τις
επιθυμίες του. Η εσωτερικότητα του θέματος σε σχέση με το υποκείμενο φαίνεται
από το γεγονός ότι οι ίδιες οι κινήσεις του ατόμου δεν είναι δικές του αλλά
κάποιου άλλου, που του τις μεταφέρει. Ο θεατής αισθάνεται αμήχανος επειδή το
θέαμα βρίσκεται παντού».
Γκυ Ντέμπορ[3]
Ποια άραγε θα είναι η αντίδραση του θεατή
απέναντι σε αυτό που έχει να αντιμετωπίσει?
Πως θα το διαχειριστεί?
ΩΡΙΩΝ
α΄
Συμβιβάστηκε με την
πικρία ο κόσμος
Διάττοντα ψεύδη
αφήσανε τα χείλια
Η νύχτα ελαφρωμένη
από το θόρυβο και τη
φροντίδα
μέσα μας
μετασχηματίζεται
κι
η καινούρια σιωπή της λάμπει αποκάλυψη
Βρίσκομε το κεφάλι μας στα χέρια του Θεού.
Ο. Ελύτης[4]
[2]
Κ. Αξελός, Το άνοιγμα στο επερχόμενο και
το αίνιγμα της τέχνης, σ. 36
[3]
Γκυ Ντέμπορ, Η κοινωνία του θεάματος
[4]
Ο. Ελύτης, Προσανατολισμοί, σ. 39
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου