Αλεξάνδρα Τσιτσιντά: We burnt our tears in flames..

Alejandra Tsitsinta, We burnt our tears in flames.., Mix media, wood, paper, watercolor, 2016, 80 x 50 x 40 cm

Το έργο /εγκατάσταση, που επέλεξα να παρουσιάσω στην έκθεση "Με τα εντελώς απαραίτητα" έχει την μορφή βαλίτσας. Στην ουσία είναι η βαλίτσα του καθένα από εμάς που κουβαλάει μαζί του τα βιώματα του.

Είναι μια βαλίτσα που όταν την ανοίγεις έρχεσαι αντιμέτωπος με
το παρελθόν σου. Τις πιο όμορφες στιγμές σου και τους μεγαλύτερους φόβους σου. Μια βαλίτσα που μέσα της αργοκαίγεται η ανάμνηση του τόπου σου. Του τόπου που μεγάλωσες και αναγκάστηκες να εγκαταλείψεις.
Η βαλίτσα είναι ακουμπησμένη πάνω σε έναν σοφρά, ο οποίος ανήκε στην προγιαγια μου, η οποία ήταν πρόσφυγας απο την Μικράσια. Στον σοφρά, συνήθιζαν να ζημώνουν το ψωμί τους, αλλά και να τρώνε. Για μένα αυτός ο σοφρας αντιπροσωπεύει την γή (ψωμί-αλεύρι-σιτηρά), αλλά και την ζήμωση των σχέσεων μεταξύ της οικογένειας.

Ο πρώτος σταθμός της έκθεσης είναι το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας 14/05-24/05
Δεύτερος σταθμός η Art-Athina 25/05-29/05
και έπεται συνέχεια...

ΤΑΞΙΔΙ ΑΝΑΓΚΗΣ

Φοβάμαι την μέρα που θα ξημερώσει και δεν θα υπάρχει φως.

Την μέρα που το σπίτι μου θα είναι μια ανάμνηση

Και τα πρόσωπα που αγαπώ…

Εξαφανισμένα.

Φοβάμαι την μέρα που θα περπατάω χωρίς σταματημό,

Ψάχνοντας να βρω την γη της επαγγελίας.

Τη μέρα που θα συνειδητοποιήσω πως αυτή η γη δεν υπάρχει.

Δεν υπήρξε ποτέ.

Φοβάμαι την μέρα που θα χάσω το παιδί μου

Που θα ποδοπατηθεί μέσα στα λασπόνερα

Σαν ξένο σώμα

Σαν τίποτα…

Φοβάμαι και την νύχτα, που μοιάζει με μέρα

Που τ’ αστέρια δεν με συντροφεύουν πια

Και δεν μου δείχνουν τον δρόμο.

Ο δρόμος δεν υπάρχει.

Δεν υπάρχει κανένας δρόμος… για μένα.

Την νύχτα, που πνίγεται μέσα στα βογκητά του πόνου και της ανασφάλειας.

Την νύχτα, που το κρύο και η υγρασία τρυπάνε τα κόκαλα μου και σκίζουν την σάρκα μου.

Την νύχτα που δεν ξέρω αν θα ξημερώσει.

Κι όταν η μέρα έρθει πάλι,

Φοβάμαι το βλέμμα σου.

Εκείνο το άδειο βλέμμα, που θα το αντιμετωπίσω χωρίς να θέλω.

Που δεν περιμένει τίποτα.

Καμία ελπίδα.

Κανένα όνειρο.

Γιατί γνωρίζει πως όλα έχουν χαθεί.

Αλεξάνδρα Τσιτσιντά

2016