«ΤΕΙΧΗ»
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Όλες
οι εικαστικές τέχνες φανερώνουν μια
συγκεκριμένη παράδοση αιώνων που δεν είναι αποκομμένη από το κοινωνικό –
πολιτικό γίγνεσθαι της κάθε εποχής.
Επίσης δηλώνουν - όταν αξιοποιούνται - την αποδοχή αυτής της παράδοσης,
που θέτει περιορισμούς στον καλλιτέχνη. Πολλές φορές αυτοί οι περιορισμοί είναι
τόσο ισχυροί που ο καλλιτέχνης αδυνατεί
να τους υπερβεί. Ταυτόχρονα ένα εικαστικό έργο μπορεί είναι μία οδός που
πηγάζει από την σκέψη και τα
συναισθήματα του καλλιτέχνη για να
καταλήξει στην σκέψη και τα συναισθήματα του θεατή, διατρέχοντας πάντα τον
κίνδυνο να μην φτάσει ποτέ στον θεατή και να μην φύγει ποτέ από την σκέψη του καλλιτέχνη.
Αναντίρρητα,
η σύγχρονη Ελλάδα βιώνει τα τελευταία χρόνια μια βαθιά κρίση σε πολλά επίπεδα.
Κυρίαρχα όμως εκδηλώνεται ως οικονομική κρίση. Αυτή η κρίση ως
«πραγματικότητα» τείνει να γίνει αποδεκτή από το σύνολο των
πολιτών της χώρας.
